PABUÇ DİLLİM:))
Tamam kabul ediyorum, bazen çocuklarımızdan çok şey istiyoruz...Bazen mi?
En akıllı,en çalışkan,en başarılı,en en en....
Hatta çoğu zaman daha da ileri gidip kendi yapamadıklarımızı onlara yaptırmaya çalışıyoruz,gerçekleştiremediğimiz hayallerimizi onların gerçekleştirmesini bekliyoruz.Yareni küçüklüğünden beri bu uğurda bir sürü kursa yolladım ben:
Bale,basketbol,yüzme,keman dersi,tiyatro kursu diye uzayıp giden bir liste.Özellikle basketbol ve keman dersini bıraktığı zaman saçlarını yolasım gelmişti
Cumartesi günü ilköğretim diplomasını alarak Lise'ye ilk adımını attı.Harika bir mezuniyet töreni oldu,okulun en( )başarılı ingilizce öğrencisi olarak kendi hazırladığı ingilizce metini okudu.Babam bile ağladı sevinçten...
Törenin sonunda okul birincisi,ikincisi,üçücüsü açıklandı...Omuzumdan kulağıma uzanan bir şeytan dırdıra başladı hemen;
-"Bak, sen çalış çalış derken çalışmadı,birinci değil işte,üçüncü bile değil ne haberrrr,sen kötü bir annesin bir yetiştiremedin çocuğu,tembel işte tembel senin çocuğun!
Sonra törenin en sonunda bir şey oldu.Sahnede ki, mezun olan öğrencilerin okula başlamalarından o güne değin çekilmiş resimlerinin slayt gösterisi yapan ekranda ki son resim.O resimde zaman mekan herşey durdu ve salon büyük bir sessizliğe büründü.O an da sadece hüzün vardı.Çünkü o resimde ki Yaren'in iki yıl önce trafik kazasında tüm okul yaşamı biten arkadaşı Nesil'di... İşte tam o sırada omuzuma bir melek kondu ve kulağıma şöyle fısıldadı;
-"Çok ama çok mutlu olmalısın,kızın belki matematik dehası değil,okul birincisi de değil ama sağlıklı ve seninle"
Evet pabuç dillim o melek çok haklıydı... Belki okul birincisi değilsin ama benim gönlümün birincisisin.Hep sağlıklı ve mutlu ol ve dilerim ki kendi koyduğun hedeflerine ulaşabil.Bil ki senin mutluluğun daima bizim mutluluğumuz olacak,seni çok seviyorum...
Anaokulundan ilköğretime adım attığı yıl
Ve şimdi
Bendeki farkı görmeyin diye ikinci resme benimle olanı koymadım... fakat şu kadarını söyleyeyim boyu beni geçti
12 Yorum
Önerilen Yorumlar